oh my lord

last night

l looked up at the stars and

matched each one whit a reason why I love you

l was doing great until l ran out of stars

I love you so very much

تو می دمی و آفتاب می شود ...

نگاه کن که غم درون سینه ام

چگونه قطره قطره آب می شود

چگونه سایه سیاه سرکشم

اسیر دست آفتاب می شود

نگاه کن،

تمام هستیم خراب می شود.

شراره ای مرا به کام می کشد

مرا به اوج می برد

مرا به دام می کشد

نگاه کن،

تمام آسمان من،

پر از شهاب می شود.

تو آمدی ز دورها و دورها

ز سرزمین عطرها و نورها

نشانده ای  کنون مرا به زورقی

ز عاجها ، ز ابرها ، بلورها

مرا ببر امید دلنواز من

ببر به شهر شعرها و شورها

به راه پر ستاره می کشانیم

فراتر از ستاره می نشانیم.

نگاه کن

من از ستاره سوختم

لبالب از ستارگان تب شدم

چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل

ستاره چین برکه های شب شدم.

چه دور بود پیش از این زمین ما

به این کبود غرفه های آسمان

کنون به گوش من دوباره می رسد

صدای تو

صدای بال برفی فرشتگان...

نگاه کن که من کجا رسیده ام

به کهکشان، به بیکران، به جاودان

کنون که آمدیم تا به اوجها

مرا بشوی با شراب موجها

مرا بپیچ در حریر بوسه ات

مرا بخواه در شبان دیر پا

مرا دگر رها مکن

مرا از این ستاره ها جدا مکن

نگاه کن که موم شب به راه ما

چگونه قطره قطره آب می شود.

صراحی سیاه دیدگان من

به لای لای گرم تو

لبالب از شراب خواب می شود

به روی گاهواره های شعر من

نگاه کن

تو می دمی و آفتاب می شود...

می گویند شیشه ها احساس ندارند.

اما وقتی روی شیشه بخار گرفته ای نوشتم:

« دوستت دارم‌ »

آرام گریست....

تولد

به راز آب می اندیشم
به مهربانی باران، که در ادامه ی عشق
تمام هستی خود را به خاک می بخشد
و خاک هیچ نمی گوید،
به غیر زایش و رویش
و خاک هیچ نمی گوید.
سلام سمت درختان
سلام خوبی خاک


دوباره پنجره روبرو صدایم کرد.
کسی به هیأت باران،
کسی به شکل بهار،
کسی که فرصت خوبی داشت
نگاه کردم و دیدم
در انتظار دلم
کسی تولد خود را کاشت!



***** آغاز کن مرا!*****

 

درختان؛ ایستاده می میرند....

 

زندگی...

من چه سبزم امروز

و چه اندازه تنم هشیار است !

نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه!

کودکان احساس! جای بازی اینجاست.

زندگی خالی نیست:

مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست.

آری

تا شقایق هست، زندگی باید کرد.



***

در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح

و چنان بی تابم، که دلم می خواهد

بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه .

دورها آوایی است، که مرا می خواند...
 

فاصله ها

در میان من و تو فاصله هاست.



گاه می اندیشم،

می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری.

تو توانایی بخشش داری.

دستهای تو توانایی آنرا دارند،

که مرا،

زندگانی بخشند.



چشمهای تو به من می بخشند

شور عشق و مستی



و تو چون مصرع شعری زیبا،

سطر برجسته ای از زندگی من هستی....
 

خاطرات دور

نیمکت کهنه ی باغ

خاطرات دورش را

دراولین باران زمستانی

از ذهن پاک کرده است

خاطره ی شعرهایی را که هرگز نسروده بودم...

خاطره ی آوازهایی را که هرگز نخوانده بودی...


 

من چه می دانستم...

من گمان می کردم

دوستی همچون سروی سبز

چار فصلش همه آراستگی ست
من چه میدانستم
هیبت باد زمستان هست

من چه میدانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی

سبزه یخ میزند از سردی دی
من چه میدانستم
دل هرکس دل نیست

قلب ها از آهن و سنگ

قلب ها بی خبر از عاطفه اند
 

آوای مشرقی

امروز ... راستی امروز چندم دیماهه. الان چند وقته که با تو حرف نزدم. چند روز بدون فکر تو، بدون یاد تو، بدون نام تو از زندگیم گذشته؟ چرا هیچی یادم نمی یاد؟ این سه سال چطوری گذشت ؟ ...

یادمه روزای آخر دیماهه 82... روزای خوبی نبود. حتی روزای بدتری هم در انتظارم بود. یادته؟ همیشه زمستونا همینطور بودم. دلم که می گرفت، می رفتم پای پنجره . اونقدر اشک می ریختم تا آروم می شدم. چقدر اون پنجره رو دوست داشتم. قشنگترین پنجره دنیا!!! چند بار غروب خورشید بیرنگ زمستون  رو از اون پنجره دیدم؟ چه شبایی کنار اون پنجره به ماه خیره شدم و توی نور مهتاب و با صدای آروم سه تار به خواب رفتم؟ همیشه منتظر بودم زودتر دی و بهمن تموم بشه. با اومدن اسفند انگار دوباره جون می گرفتم. مثل یه گلی که زیر برف و سرما یخ زده باشه و حالا کم کم با آب شدن برفا و یخ دوباره جون می گیره... یادمه و می دونم که یادته که اسفند 82 خیلی خسته بودم. اما بازم با اومدن بوی عید و بهار دریچه های قلبم رو برای اومدن نور و امید باز گذاشته بودم. یادمه و می دونم که یادته که سر سفره هفت سین نوروز 83 بهم چی گفتی. انا سنلقی علیک قولا ثقیلا... " همانا به زودی سخنی سنگین به تو القا خواهیم کرد..." روزای سختی بود. چرا هر چی فکر می کنم چیزی از بهار 83 یادم نمی یاد. چرا اون سال بهار نداشتم. پاییز بود، زمستون بود، توی فروردین و اردیبهشت 83 فقط برف بود ، سرما بود، گلهای وجودم زیر یخ بودن، برگهای نازکشون شکسته بود. چرا هیچی از اون روزها یادم نمیاید؟!!! فقط یادمه که اون روزها فقط تو رو داشتم. فقط با تو حرف می زدم. شبها کنار اون پنجره تا صبح فقط و فقط با تو حرف می زدم. هنوز صدای آروم سه تار که با نوازش نسیم ملایم اردیبهشت و خرداد همراه میشد و منو می برد به سرزمین آواها توی گوشمه. اون " آوای مشرقی..." چقدر آروم می شدم. اونوقت چشمم رو می بستم تو می اومدی و با نوازش ملایمت اشکهای مرطوبم رو از روی گونه هام پاک می کردی. بهم نوید روزای خوبی می دادی. گفتی بعد از اونهمه سختی برات یه هدیه دارم. گفتی دیگه نمی ذارم سختی بکشی. اون روزا بهم آرامش دادی. بعد از اون طوفان شدید، منو با خودت سوار کشتی نوح کردی. گفتی دیگه آروم باش. دیگه همه چیز تموم شد. آخ... مثل این بود که بعد از یه کابوس طولانی و وحشتناک، با صدای ملایم موسیقی و سبک وزن تر از یه ابر به خواب بری....

همون طور که وعده دادی پاییز و زمستون 83 برام شد بهار. خبری از برف و سرما و یخ و... نبود. گل قشنگم با برگهای نازکش هیچوقت زیر برف و سرما نموند. اصلا از پاییزو زمستون 83 به بعد دیگه هیچوقت خبری از برف و سرما نبود. تو به من چیزی هدیه کردی که با حضورش همه برفا و یخها آب می شدن . تو به من گرمای عشق رو هدیه کردی و لذت دوست داشتن و یه آغوش گرم که همیشه به روم گشوده است....

اما چرا من فکر کردم که این هدیه بزرگ و قشنگ تو می تونه جای خودت رو هم توی قلبم بگیره؟ سه سال از اون روزا می گذره. راستی چند وقته که دیگه کنار اون پنجره نیومدم؟ چند وقته که غروب خورشید رو ندیدم؟ چند وقته که زیر نور مهتاب با تو حرف نزدم؟ چقدر بیوفا و نا سپاسم که بعد از این که این هدیه  به این خوبی رو از تو گرفتم، دیگه خودت رو فراموش کردم و فکر کردم که هدیه تو جای خودت رو می گیره؟

خدایا! خدای خوبم! خدای مهربونم ! راستی چند وقته که با تو حرف نزدم؟ چند وقته که چشمام رو نبستم تا تو بیایی و با نوازش ملایمت اشکهای مرطوبم رو از روی گونه هام پاک کنی؟ چند روز بدون فکر تو، بدون یاد تو، بدون نام تو از زندگیم گذشته؟ چرا هیچی یادم نمی یاد؟ امروز چندم دی ماهه؟؟؟...

راستی چند وقته به اون سرزمین آواها، " آواهای مشرقی"، سفر نکردم؟؟؟ یعنی میشه که دوباره منو با خودت به اون سرزمین ببری؟